Solenoid
Nadprzewodzący solenoid wytwarza wewnątrz jednorodne pole
magnetyczne o indukcji 1 Tesli wzdłuż osi Z powodujące zaginanie torów cząstek
naładowanych w płaszczyźnie Rφ.
Detektory cząstek pod małymi kątami
Służą do uzyskiwania informacji o świetlności potrzebnej do
obliczenia przekrojów czynnych. Pomiar polega na rejestracji rozpraszania Bhabha,
czyli elektromagnetycznego rozpraszania elastycznego e+e-
→ e+e- . Oba detektory (SAT i
VSAT) znajdują się w
dużej odległości od miejsca oddziaływania, ale tuż przy rurze akceleratora (w
rozpraszaniu Bhabha elektron i pozyton są tylko nieznacznie odchylane od
pierwotnego kierunku). Składają się z części służącej do rejestracji torów i z
części kalorymetrycznej służącej do pomiaru energii. Pomiary świetlności
akceleratora w obu
detektorach są od siebie niezależne.
SAT (Small Angle Tagger)
Detektor SAT składa się z kalorymetru (pomiar energii) i detektora śladowego (rejestracja torów).
VSAT (Very Small Angle Tagger)
Składa się z czterech modułów kalorymetrycznych, a każdy taki moduł składa się z 12 krzemowych diod poprzedzielanych absorbentami ze stopu wolframu. Mierzy on energię pozostawioną w detektorze (dla 45 GeV ± 5%) oraz współrzędne X i Y.
Detektory śladowe
Umożliwiają uzyskiwanie informacji o torach cząstek naładowanych.
VD (Vertex Detector)
Centralny krzemowy detektor wierzchołka umieszczony jest najbliżej punktu oddziaływania. Służy do znajdowania punktu oddziaływania i wierzchołków wtórnych.
ID (Inner Detector)
Detektor wewnętrzny składa się z komory dżetowej (Jet Chamber) mierzącej tor w płaszczyźnie Rφ i warstw układu wyzwalającego (TL - Trigger Layers) mierzącego wartości składowej Z i Rφ, oraz pomagającego komorze dżetowej rozstrzygać niejednoznaczności prawo/lewo, jak również dostarczającego informacji dla układu wyzwalającego (trigger).
TPC (Time Projection Chamber)
Komora projekcji czasowej to podstawowy detektor w układzie. Dostarcza on trójwymiarowej informacji o torze cząstek naładowanych oraz ich jonizacji. Składa się on z cylindrów (2m na 1,3m) umieszczonych równolegle do osi wiązki i płyty pod napięciem 20 kV wytwarzającej pole elektryczne wzdłuż osi Z. Dzięki temu cząstki naładowane w cylindrach produkują w procesie jonizacji elektrony, które następnie przez pole elektryczne są kierowane do komór odczytu. Współrzędne Rφ uzyskuje się z położenia ładunku, a współrzędną Z z czasu dryfu elektronów i ich prędkości.
OD (Outer Detector)
Detektor zewnętrzny znajduje się w odległości 2m od osi wiązki, dzięki czemu znacznie poprawia rozdzielczość pomiarową pędu szybkich cząstek. Elektrony wytwarzane przez cząstki jonizujące wędrują do komór odczytu gdzie dają sygnał, dzięki któremu można określić współrzędne RφZ cząstki i dostarczyć je do triggera.
B-MU (Barrel MUon chambers)
Komory mionowe znajdują się w beczce i pokrywach, w ich zewnętrznych częściach (ponieważ miony potrafią przejść przez cały detektor i jako jedyne w B-MU dać sygnał). Mierzy się dzięki nim współrzędne RφZ, a w połączeniu z TOF służą do identyfikacji (odrzucania) mionów pochodzenia kosmicznego.
FC (Forward Chambers)
Komory FCA i FCB znajdują się w pokrywach i są wykorzystywane przez układ wyzwalający (trigger) i pomagają w rekonstrukcji torów.
FCA
Komora ta zbudowana jest z dwóch ramion, które zbudowane są z połówek dysków, a te z płaszczyzn które reagują na cząstki naładowane. Można dzięki tej budowie odtworzyć elementy torów tych cząstek - współrzędne XY.
FCB
Komora FCB jest typową komorą dryfową. Zbudowana jest z czterech niezależnych modułów - po dwa na pokrywę. Dzięki niej uzyskujemy informacje o współrzędnych XY oraz o pochodnych dx/dz i dy/dz.
F-MU (Forward MUon chambers)
Przednia komora mionowa składa się z czterech płaszczyzn - po dwie na każdą pokrywę. Płaszczyzna składa się z czterech modułów, a każdy z nich z 22 komór dryfowych. Mierzą one czas dryfu i po dwa czasy propagacji sygnału z komory dryfowej do linii opóźniającej, dzięki czemu można wyznaczyć współrzędne XY.
Liczniki scyntylacyjne
TOF (Time Of Flight counters)
Liczniki czasu przelotu są używane jako szybki trigger, przy rozpatrywaniu szczególnie trudnych przypadków. Mierzą zależności czasowe między przechodzącymi cząstkami i są wraz z B-MU używane do identyfikacji (odrzucania) mionów pochodzenia kosmicznego. Znajdują się w beczce.
HOF (Forward HOdoscope)
Liczniki przednie znajdują się w pokrywach. Zwiększają wydajność triggera dla przypadków zderzenia e+e- i dla sygnałów pochodzenia kosmicznego. Jest to jedyny trigger mionów związanych z halo wiązki, używanych do precyzyjnego ustawienia pozycji poszczególnych elementów detektora. Służy on jako potwierdzenie sygnałów F-MU.
Kalorymetry elektromagnetyczne
Są to detektory pozwalające określić energię cząstek (naładowanych i nie
naładowanych).
HPC (High-denisty Projection Chambers)
HPC działa podobnie jak TPC ale ma troszkę inną budowę. Reaguje na cząstki oddziałujące elektromagnetycznie o odpowiednim typie lawin. Pozwala na przestrzenny pomiar rozkładu ładunku cząstki od bardzo małych energii do około 100 GeV.
FEMC (Forward ElectroMagnetic Calorimetr)
Znajduje się w pokrywach detektora i rejestruje (podobnie jak HPC) energię cząstek naładowanych.
HCAL (Hadron CALorimetr)
Kalorymetr hadronowy służy do rejestracji i pomiaru energii kaskad wywołanych
przez silnie oddziałujące cząstki. Jego elementy znajdują się w beczce i w
pokrywach.
RICH (Ring Imaging CHerenkov counters)
Są to detektory opierające swoje działanie na efekcie Czerenkowa
. Służą do
identyfikacji hadronów w dużym przedziale pędów. Działanie w przybliżeniu polega
na tym, że cząstka przechodząca przez radiator wywołuje emisję fotonów pod kątem
zależnym od jej prędkości. Elektrony uwalnianie w wyniku konwersji przez fotony,
wewnątrz komory dryfowej, przepływają do komór odczytu. Detektory identyfikują
piony, kaony i protony o energii do 40 GeV.
W detektorze DELPHI są dwa detektory RICH:
RIB (Barrel - RICH) - detektor w beczce.
RIF (Forward - RICH) - detektor w pokrywach.
Oba detektory działają na tej samej zasadzie tylko mają inną budowę przestrzenną.