Detektor DELPHI dostarcza informacji, dzięki którym możemy zrekonstruować (wyliczyć) czteroprędkości (położenia w czasie i przestrzeni) konkretnych cząstek, dzięki czemu możemy zorientować się jaki zaszedł przypadek oraz je poklasyfikować.

Procedura rekonstrukcji przypadków:

• Digitalizacja
  czyli zamiana sygnałów elektronicznych na parametry fizyczne.

• Znajdowanie elementów torów cząstek dla każdego z detektorów oddzielnie
  czyli wyliczanie pędów w określonych punktach przestrzeni dzięki metodzie rozpoznawania wzorców (pattern recognition).

• Globalne dopasowywanie torów dla detektorów śladowych
  czyli za pomocą odpowiednich algorytmów szuka się torów zarejestrowanych w różnych elementach detektora, które mogą należeć do jednej cząstki.

• Powtórzenie dwóch poprzednich kroków
  w celu poprawienia (wykorzystując interpolowanie) wyliczonych parametrów torów dla każdego z detektorów, dzięki "globalnym torom".

• Uwzględnienie informacji z kalorymetrów
  dzięki którym mamy energie cząstek naładowanych i neutralnych. Możemy wówczas pokusić się o identyfikacje cząstki znając jej pęd i energie. Problem sprawiają przypadki hadronowe, ponieważ tory powstałych cząstek (dżety) są bardzo skomplikowane.

• Znajdowanie wierzchołka
  polegające na ekstrapolacji znalezionych wcześniej trajektorii do punktu oddziaływania. Jeżeli wyekstrapolowane tory przetną się w granicach błędu w jednym miejscu, to taki przypadek jest zaliczany jako sukces. Kluczową rolę odgrywają w tym momencie informacje z VD.

• Zapisanie przypadku do bazy.

Identyfikacja cząstek:

• elektrony i pozytony (e⁺e^-)
  rejestruje się je dzięki kalorymetrom elektromagnetycznym (HPC i FEMC), którym cząstki te przekazują całą energię. Odróżnia się je od fotonów tym, że w detektorach śladowych fotony nie zostawiają śladów (jako cząstki nie naładowane).

• miony (µ⁺µ^-)
  jako cząstki naładowane zostawią ślad w detektorach śladowych, a ponadto jako jedyne docierają do komór mionowych i pozostawiają w nich sygnał.

• leptony tau (τ⁺τ^-)
  ponieważ są cząstkami niestabilnymi (cτ_τ≈89µm) mogą być zidentyfikowane tylko dzięki produktom rozpadu (elektrony, miony, hadrony, neutrina).

• hadrony
  niezależnie od ładunku rejestrowane i pochłaniane przez kalorymetr hadronowy. Hadrony naładowane od obojętnych odróżnia się tym, że te ostatnie nie zostawią śladu w detektorach śladowych. Do identyfikacji typów hadronów używa się detektorów RICH i TPC (rozróżnia się piony, kaony i protony).