Gdy już zaznajomimy się z obsługą programu DELGRA, możemy przystąpić do analizy zarejestrowanych w LEP'ie przez detektor DELPHI przypadków. Zgodnie z wymienionymi we wstępie teoretycznym cechami różnych rozpadów bozonu Z⁰ możemy zidentyfikować następujące przypadki:

HADRONOWY:
Aby nie pomylić tego przypadku z leptonowym, przyjmiemy, że całkowita krotność musi wynosić cztery lub więcej. Dla krotności cztery wymagamy aby NIE BYŁO cząstki izolowanej od pozostałych o kąt większy niż 150°. Całkowita energia produktów rozpadu musi być większa od 11 GeV. Powinny zostać zarejestrowane w kalorymetrze hadronowym cząstki oddziałujące silnie. Oczywistym jest, że musi być zrekonstruowany wierzchołek w geometrycznym środku detektora DELPHI.

Przykłady:

Przypadek dwudżetowy

Przypadek trójdżetowy

LEPTONOWY:
Bozon Z⁰ może się rozpaść na parę lepton-antylepton. Możliwe są następujące przypadki:

Elektronowy:
Para cząstek wypromieniowanych z wierzchołka lub pochodzących z promieniowania hamowania. Możliwe jest pojawienie się produktów konwersji fotonów. Cząstki są współliniowe (dopuszczalna różnica 10°). Suma energii wszystkich cząstek większa od 40 GeV. Wszystkie cząstki zostają zaabsorbowane i zarejestrowane w kalorymetrach elektromagnetycznych (nie powinny się pojawić w kalorymetrze hadronowym, ani komorach mionowych). W przypadku cząstek wyemitowanych pod małym kątem w stosunku do osi wiązki może pojawić się energia brakująca rzędu kilku GeV.

Przykłady:

Przypadek elektronowy

Elektron i pozyton zarejestrowane w  FEMC

Mionowy:
Dwie cząstki naładowane (mion dodatni i ujemny) wyemitowane w przeciwnych kierunkach, pęd każdego z nich większy od 40 GeV, tory współliniowe (dopuszczalna różnica 10°), zrekonstruowany wierzchołek dokładnie w punkcie oddziaływania (eliminowanie mionów pochodzenia kosmicznego). Cząstki nie mogą pozostawić śladów w kalorymetrach elektromagnetycznych i kalorymetrze hadronowym.

Przykłady:

Sygnały w komorach mionowych

Sygnały w pokrywach

Taonowy:
Aby wykluczyć przypadki, w których elektron lub pozyton zderzył się z cząsteczką gazu (który mógł pozostać w "próżniowym" wnętrzu akceleratora) wymagane jest aby energia całkowita powstałych cząstek była większa od 8 GeV.

• topologia 1-1 (elektron + mion):
  Cząstki nie muszą być współliniowe.
• topologia 1-1 (hadron + elektron lub mion):
  Cząstki nie muszą być współliniowe.
• topologia 1-1 (elektron + pozyton + neutrina i antyneutrina):
  Energia którejś z cząstek mniejsza od 40 GeV lub niewspółlniowość większa od 3°.
• topologia 1-1 (mion dodatni + mion ujemny):
  Energia którejś z cząstek mniejsza od 40 GeV lub niewspółlniowość większa od 3°.
• topologia 1-3:
  Musi istnieć cząstka izolowana o 150° będąca elektronem, pozytonem, mionem lub hadronem. Reszta cząstek to hadrony.

Przykłady:

elektron + mion

elektron + pozyton

mion + 3 hadrony